Zorluk ve sıkıntıların arttığı dönemler, rahmetin en yakın olduğu dönemdir. Yani gecenin en karanlık olduğu vakit sabaha en yakın olduğu vakittir. Bu yüzden asla vazgeçme ve başına ne gelirse gelsin umutsuzluğa kapılıp İblis’in tebessümlerini süsleme.

Toplum olarak, yazılı bir gelenekten ziyade sözlü bir geleneğe sahip olduğumuz için; konuşmayı, tartışmayı ve sohbeti; düşünmeye, okumaya ve yazmaya tercih ediyoruz. Deli olma korkusuyla düşünme melekemizi, başımıza iş açma korkusuyla ise merak duygumuzu körelten bir toplumsal kültüre sahibiz.

Bütün ilahi kitaplar, peygamberler ve âlimler inanmanın bir görev bir mesuliyet üstlenmek olduğunu ısrarla belirtmiş ve bu görev de “İyilikleri korumak ve yaygınlaştırmak, kötülüklere de engel olmak “olarak tanımlanmıştır!

Gün geçmiyor ki artık her kesime her gruba her oluşuma bulaşmış “ahlâki zaaflar” elimizdeki ekranlar marifetiyle benliğimize çarpmasın. “Neden, niçin, nasıl” sorusuna aranacak cevaplar buraya sığmayacak kadar uzun ya da ben yüreğimi tam olarak sağamadığım için kısa yazmasını bilmeyen biriyim.

Zannediyoruz ki bizim doğrumuzdan başka bir doğru yok, bizim gördüğümüzden başka görmeye değer bir şey yok, bizim anladığımızdan başka anlaşılacak bir hakikat yok, bizim sevdiğimizden başka sevilmeyi hak edecek bir güzel yok, bizim sözümüzün ötesinde söylenebilecek bir söz yok, bilgimizin üstünde bilgi yok, yolumuzdan gayrı yol yok, derdimizden başka dert yok.

Tüketimi ilk ve tek ayet olarak dikte eden; ibadeti tüketmek, mabedi AVM’ler, azizi pop figürler, çağrısı reklamlar, minaresi reklam panoları ve dev ekranlar, ağlama duvarı elma storlar, sevabı harcamak, günahı yetinmek, kutsalı kutsal tanımamak olan enteresan bir din olan kapitalizme iman ettik.

Kişisel gelişim drajeleri yok satıyor artık. Uzmanlar yediden yetmişe herkesin antidepresan müptelası olduğunu haykırsa da gözlerimiz kendimizden başkasını görmüyor, kulaklarımız ise sadece kendi sesimize odaklı.

Hiçbirimiz ölümle de hayatla da barışık olan ve yaşadıkları çağın karanlıklarına her biri kendi nasibi ve çabasınca ölümsüz kandiller yakarak toprakla kucaklaşıp ötelere göçen hikmet ehlinden, o eski gönül medeniyetinden tümüyle habersiz değiliz. Ama kabul edersiniz ki bilmekle olmak arasında epeyce fark var.

Toplumu belli ön kabul ve yargılar altında gruplaştırmak; onları kelimelere, kavramlara indirgeyerek öznelliklerini yok saymak, hikayelerini tek renge boyamak, ayrıntılarını silmek, insanı kendisi kılan başkalıklarını kendisinden bile gizler hale getirmek için çaba sarf etmek; modern(!) olarak tabir edilen bu zamanın, insanları içine çeken en büyük, en tehlikeli ve yazık ki en etkili yok oluş anaforu olsa gerek.

“Kalplerin kendi elinde” olduğunu belirten İlahi yazılım, aynı zamanda “sevgi ve aşk” gibi duyguların da birer rızık olduğunu fısıldar. Yani, kalplere yerleştirilen sevgi de o sevginin karşılık bulup bulmaması da başlı başına bir rızıktır. 

Sevgiye ihtiyacımızın had safhaya vardığı bu demlerde biliyoruz ki; Sen'den başka sevenimiz yok, Sen'den başka bizi düşünen, bize karşılıksız değer veren, bizi koruyup gözeten yok. Dünyaya yaslandık, tutundukça çokça düştük. Kula Yaslandık, yapayalnız kaldık karanlık gecelerde. Hüznümüzü görmedi, bilmedi, duymadı, umursamadı sevgiye boğduklarımız. Kör bir kuyuydu sanki, o sevgiyi sebil ettiğimiz yürekler, sevgimizi yutup tüketenler. Oysa gerçek sevgi Sen’sin. Karşılıksız seven Sen. Aşkının bendesiyiz Ya Vedud! Bizi Sevgi'siz, Hami'siz, Sen'siz Koyma!

Haşyet ve ümit arasında akleden kalpler bilir ki gönül sarayını inşa etmek isteyen herkese hikmet deryasından türlü nasipler vardır. Yeter ki insan, O’nunla arayıp O’ndan istesin ve nefsini araya katmasın. Ama “Hacer gönüllü” hayatların çabasını, “Abbas bilekli” yüreklerin cesaretini kendisine sermaye edinerek.

Evet; değerlerimiz, dinamiklerimiz, olmazlarımız, bizi besleyen ruh köklerimiz tarihe karışıyor ama yazık ki tarihten de ders al(a)mıyoruz. Zira ne köklerimizi anımsayıp dünyada hiçbir coğrafyaya nasip olmayan o müthiş birikimden beslenebiliyor ne bugüne bir pırıltı yayabiliyor ne de geleceğe dair içimizi ısıtabilecek bir ümit ışığı yakabiliyoruz.

Başımızı dizlerimizin arasına, elimizi vicdanımıza koyarak, gözümüzü gönlümüze döndürerek konuşmak lazım ki, hiçbirimizin aslında “Akif yetiştirmek” gibi ne bir hevesi ne de bir gayreti var! Zira Akif yetiştirebilmek için önce aslında Farsça olan ve bizdeki anlamı “hazine” olan ‘genç’ kavramının farkına varmak, yani elimizdeki hammaddeyi fark etmek lazım.

Kâbe, atamız Hz. İbrahim Halil'in (a.s.) yaptığı bir binâ ise; gönül Celîl olan Allah'ın nazargâhı. Neye nazargah ve kime mekan olduğunun şuuruyla okumaya başlamamız gereken ilk yer burası olsa gerek.